Uroczystość tę wprowadził papież Pius XI w roku 1925 na zakończenie Roku Świętego: przypadła ona wówczas na 11 grudnia. Po ostatniej reformie liturgicznej w 1969 r. uroczystość została przeniesiona na ostatnią niedzielę przed Adwentem. Mimo, że jest to święto młode, jego treść była przeżywana w Kościele od początku jego istnienia. Geneza kultu Chrystusa jako Króla sięga Starego Testamentu, zapowiadającego przyjście Mesjasza, króla, potomka Dawida.
W ikonografii Chrystus Król już od starożytności przedstawiony jest jako Pantokrator, czyli zasiadający na tronie, mający ziemię za podnóżek lub trzymający glob ziemski w dłoni. Ten obraz wynika z Księgi Apokalipsy, któremu całe stworzenie oddaje cześć.
Równocześnie Ewangelie ukazują służebny wymiar królowania Chrystusa. Ubiczowany, ukoronowany cierniami Jezus odpowiada na pytanie Poncjusza Piłata: Tak, jestem Królem. Królestwo moje nie jest z tego świata (por. J 18, 33-40). Ten ewangeliczny przekaz ukazuje, że w najgłębszym chrześcijańskim sensie panować to znaczy służyć a nawet oddać życie za innych.
W roku liturgicznym A, który obecnie przeżywamy, w tytule „król” nacisk położony jest na służbę, polegającą na pomaganiu innym. W naszej parafii możemy to czynić indywidualnie lub poprzez Caritas. W Adwencie będą wystawione tzw. „torby miłosierdzia” do których będziemy mogli wkładać kupione produkty, które następnie zostaną przyniesione do naszej świątyni, a Panie z Caritasu rozdadzą je potrzebującym. Ważną rolę odgrywa modlitwa za osoby znajdujące się w trudnej sytuacji życiowej, także za dzieci poczęte, a nienarodzone.
Gorąco zachęcamy do zapisywania się do Akcji Katolickiej i do Grupy Intronizacyjnej Najświętszego Serca Pana Jezusa – w Uroczystość Chrystusa króla mają one swoje święto patronackie. Łatwiej jest budować Królestwo Boże w małej wspólnocie.
Pamiętajmy też o tym, że musimy mieć odwagę wszędzie przyznawać się do Jezusa Króla: nie tylko w kościele, ale również w domu, a także w miejscach publicznych.